Op de gang van een psychogeriatrische verpleegafdeling zit een man op een bankje. Hij zit erg scheef onderuitgezakt te slapen. ( hij heeft dagenlang, sinds zijn opname in het verpleeghuis, rondgelopen over de gang. Nu is hij zo moe dat hij in slaap is gevallen.)
Ik kijk naar de man. De man wordt niet wakker van mijn aanwezigheid. Voorzichtig ga ik naast hem op de bank zitten. Ook daar wordt de man niet wakker van. Ronkend slaapt hij door. Ik voel eigenlijk dat ik ook wel even āeen tukkieā zou willen doen. Voorzichtig ga ik als een stut tegen hem aan zitten. Bewust, via de ademhaling, probeer contact met hem te maken. Ik voel dat hij wakker wordt. Voorzichtig richt ik me op en kijk opzij. Even kijken we elkaar recht in de ogen. Heel even zie ik een gefronst gezicht. Kort daarop volgt een glimlach. In ājebbertalkā begin ik tegen de man te praten. In het Russisch praat de man tegen me terug.
Een verzorgende die onze conversatie opgemerkt heeft, komt naar ons toe, en maakt van de gelegenheid gebruik om de man een boterham aan te bieden. Ze zet het bord met de boterham erop op de tafel die voor ons staat ( Ze is blij dat er eindelijk contact is met de man. Hij is van Russische komaf, en sinds hij enkele dagen geleden gebracht is door zijn familie, heeft hij nauwelijks nog gegeten.)
De man kijkt naar het bord met de boterham erop, en gefronsd kijkt hij de verzorgende, die dit gebracht heeft na. Ik kijk naar de boterham en laat weten in ājebber en lichaamstaalā dat ik wel zin heb in de boterham. Dan gebaart de man naar de verzorgende dat ze mij ook een boterham moet brengen. De verzorgende had dit niet gezien, zij was net al weer weg om ook nog drinken voor de man te halen. Als ze weer terug is, zeg ik tegen haar dat de man voor mij ook eten heeft besteld en vindt dat ik ook wat moet eten. Pas, wanneer ik ook een boterham heb gekregen, begint de man met flinke happen zijn boterham naar binnen te werken. Hij lijkt opeens toch wel hongerig. Samen genieten we van onze boterhammen. Als de man een slok van de thee neemt, trekt hij een vies gezicht en duwt de thee van zich af. Ik denk dat de man misschien van zoete thee houdt en ābestelā bij de verzorgende suiker voor in de thee. Dat was het! Er moest gewoon suiker bij de thee.
Dan ziet de man mijn ukelelekoffertje wat ik naast het tafeltje op de grond had neergezet. Hij kijkt me aan en vraagt: Artieste?
Ik knik en maak de koffer open en zing en speel voor hem op de ukelele. Er ontstaat een opstootje op de gang. Verschillende mensen komen kijken wat er gebeurt en vinden het wel interessant. De man lacht , hij geniet en kijkt trots om zich heen.